♣ Chapter 1.9

     Madeline spojrzała na Damon'a, który patrzył w stronę drzwi. Nie wyglądał na zadowolonego, tak samo jak i ona. Już nawet nie chodziło o tą sytuację, która miała miejsce kilka sekund temu. Po chwili przeniósł wzrok na nią, jednak ona poprawiła tylko swoją bluzkę i skierowała się ku wyjściu z pokoju. On podążył za nią. Schodzili po schodach, a starszy Salvatore położył swoją prawą dłoń na jej talii. Nie chciała mu się wyrywać, czy posyłać morderczych spojrzeń. Przedstawienie, to przedstawienie, musiała odegrać swoją rolę szczęśliwej narzeczonej, czy tego chciała czy nie. 

     Zeszli ze schodów, a następnie ruszyli w kierunku salonu, w którym już trwały rozmowy między Stefanem, Daviną, braćmi Winchester, jak i Caroline, Bonnie i Lorenzo. Brakowało jeszcze tylko "szczęśliwej narzeczeńskiej pary", jaką byli oni we własnej osobie. Stanęli w wejściu do salonu, a wszystkie spojrzenia zostały przeniesione na nich. Damon stał dumnie nadal obejmując Madeline w talii, chciał zrobić na nich dobre wrażenie, jak i delikatnie dać do zrozumienia, że jest ona tylko jego. Ona zaś ze sztucznym uśmiechem wszystkich powitała machnięciem ręką i w miarę możliwości wesołym spojrzeniem, ale stwierdziła, że to za mało. Muszę z siebie w końcu wydobyć coś więcej niż tylko to, pomyślała. 

— Dobry wieczór, witajcie — wyprzedził ją Damon, a po chwili podszedł do braci Winchester. — Damon Salvatore — przedstawił się wyciągając dłoń w kierunku Dean'a, który z wielką uwagą mu się przyglądał.

— Dean Winchester — uścisnął jego dłoń. — A to mój brat Sam — wskazał na szatyna.

— Miło, że nas zaprosiliście — wymienili się uściskiem dłoni. — Wasz dom robi naprawdę duże wrażenie, pewnie ma już wiele lat — powiedział Sam.

     Damon uśmiechnął się nikle, przypatrywał się młodszemu Winchester'owi przez chwilę, jednak przytaknął twierdząco głową. 

— Owszem, ma już ponad wiek — wspomniał. — Siadajcie, rozgośćcie się, kolacja będzie niedługo podana, a do tego czasu napijmy się czegoś — zaproponował. 

     Wszyscy przystali na tą propozycję. Madeline odetchnęła z ulgą, że jak na razie zapowiada się wszystko w miarę dobrze. Przeprosiła wszystkich, po czym przez nikogo nie zauważona ruszyła do kuchni, aby przygotować wszystko do podania, a w tym czasie Damon i Stefan zajmą się gośćmi. Weszła do dość sporego pomieszczenia, po czym podpaliła wszystkie palniki w kuchence, aby przygotowane potrawy się podgrzały. Niedługo po tym usłyszała stukot szpilek o posadzkę, a następnie Bonnie i Caroline wparowały do środka. Spojrzała na przyjaciółki wycierając ścierką dawno nieużywane talerze.

— Przyszłyśmy Ci pomóc — powiedziała panna Forbes. — Nie zostawimy Ci przecież tego wszystkiego na głowie — dodała z uśmiechem chwytając za łyżkę i mieszając jedną z potraw. — Myślę, że temu już wystarczy, chyba że chcesz podać spalone węgliki.

     Madeline w między czasie rozniosła przystawki. Caroline i Bonnie biegały na przemian od garnka do garnka dodając kolejne potrzebne przyprawy. Cieszyła się, że ma takie przyjaciółki, które w każdej chwili są gotowe do pomocy, nawet w kuchni. Otworzyła piekarnik, z którego wyciągnęła blachę z pieczenią rzymską. Jej przyjaciółki zajęły się nakładaniem wszystkiego na talerze, a ona patrzyła na nie z uśmiechem w milczeniu, które zaraz przerwała.

— Dzisiaj bym bez Was tutaj zginęła — zaśmiała się pod nosem. 

     Przyjaciółki zawtórowały jej tym samym.
     Wszyscy zasiedli przy stole, na którym podana już została kolacja. Widać było, że atmosfera jest nieco napięta. Czuła się trochę nieswojo. Miała wrażenie jakby wszyscy zaraz mieli się na siebie zażarcie rzucić. Jej przemyślenia zostały przerwane przez znajomy głos, więc spojrzała w jego stronę.
— To wygląda naprawdę świetnie — powiedział Sam wpatrując się w talerz. — Na pewno tak samo świetnie smakuje — uśmiechnął się do Madeline.
— W takim razie smacznego — odpowiedziała dość cicho, ale każdy ją usłyszał.
     Wszyscy zabrali się za jedzenie, a ona kątem oka ich obserwowała. Chyba musiało im smakować. Co poniektórzy kiwali nikle głowami rozkoszując się smakiem. Na ten widok skromnie się uśmiechnęła i zabrała się za swój talerz.
     Po kilkunastu minutach każdy skończył jeść, więc wyniosła brudne talerze do kuchni, a następnie powróciła na swoje miejsce przy stole. Chwyciła swoją lampkę wina, z której upiła kilka łyków. Poczuła na sobie wzrok Damon'a. Zerknęła w jego stronę, a on w tym czasie delikatnie muskał opuszkami palców jej plecy. Po jej ciele przeszły ciarki przyjemności, jaką jej w tym momencie sprawiał. Inni byli pogrążeni w rozmowie, nawet nie wiedziała na jaki temat. Przyjrzała się każdemu z osobna. Atmosfera trochę się poprawiła, znaleźli wspólny język, co oczywiście bardzo ją ucieszyło.
     Zeszli na temat ślubów, co wywołało u Madeline bezgłośne westchnięcie. Jakby nic lepszego nie mogli wymyślić, pomyślała. Spojrzała na Bonnie, która posłała jej bezradny wzrok. Ona na to lekko się uśmiechnęła. Caroline zilustrowała każdego z osobna, kręcąc głową na boki, doskonale wiedziała, że panna Pierce nie lubiła o tym słuchać, ale nie mogła nikogo uciszyć. Nie wypadało. Chwile po tym wszystkie obecne tu osoby wbiły wzrok na Madeline i Damon'a. Poczuła się osaczona, w prawdzie aż za bardzo. Poruszyła się niespokojnie na krześle.
— A skoro już mowa o ślubach — odezwał się Lorenzo z zadziornym uśmiechem. — Ustaliliście już datę? Pobawiłbym się na jakimś weselu.
     Czuła jak powoli złość zaczyna w niej buzować. Próbowała się opanować, nie chciała przy wszystkich wybuchnąć. Musiała podejść do tego na spokojnie. Oparła się wygodnie o oparcie krzesła, a kruczowłosy wampir chwycił ją za dłoń. — Jeszcze nad tym nie myśleliśmy — odpowiedział harmonijnie Salvatore. — Mamy jeszcze czas na ślub, nie śpieszymy się z nim, prawda? 
     Jej narzeczony spojrzał na nią z lekkim uśmiechem, a ona pokiwała głową twierdząco. St.John prychnął cicho pod nosem, kręcąc przy tym głową na boki. 
— Czekacie na to już sześć lat — odparł po chwili, a Damon spiorunował go wzrokiem, widząc jak ten ma jeszcze coś do powiedzenia, Enzo postanowił już nie drążyć dalej. 
— Jak będzie trzeba to poczekamy jeszcze kolejne sześć — zakończył. — Napijmy się, widzę, że co niektórzy mają jeszcze ochotę na bourbona.
     Wstał z krzesła, po czym przeszedł się wkoło stołu nalewając każdemu swojego ulubionego trunku. Madeline siedziała ze spuszczoną głową, jednak po chwili ją podniosła. Natknęła się na wzrok Dean'a, który patrzył na nią takim wzrokiem, że nie mogła go rozszyfrować. Mogła jedynie zauważyć, smutek?
     W między czasie odezwał się Sam. W swoim niedługim monologu powiedział, że bardzo się cieszy wiedząc, że Davina trafiła pod skrzydła swojej rodziny, i że nie będzie musiał się o nią zamartwiać. Stefan chwycił za dłoń Davinę z lekkim uśmiechem, a ona lekko drgnęła. Miała ochotę mu skręcić tą rękę, ale nie mogła tego zrobić w obecności Winchester'ów. Wymusiła lekki uśmiech w stronę Sammy'ego, choć tak na prawdę cisnęły jej się na ślinę niemiłe epitety co do młodszego Salvatore'a. Tym się zajmie później. 
— To cała przyjemność gościć u nas Davinę — odezwał się Damon kładąc swoją dłoń na ramieniu blondynki. — W rodzinie zawsze znajdzie pomoc.
— Nawet nie wiesz jak mnie te słowa cieszą — zwrócił się Dean do kruczowłosego. — Jestem szczęśliwy i spokojny, że jest razem z Wami — wymusił mały uśmiech. 
     Madeline zerknęła na starszego Winchester'a. W jego głosie słyszała nutkę ironii, chyba że jej się zdawało. Zmarszczyła lekko brwi. 
— Możecie być spokojni — odezwała się po chwili. — Niczego jej u nas nie zabraknie, zadbamy o nią najlepiej jak możemy — uśmiechnęła się do Daviny. 
— W to nie wątpię — dodał Dean wpatrując się w brązowowłosą.
     Pierce wstała z krzesła posyłając lekki uśmiech w stronę Winchester'a. Ruszyła w stronę kuchni, aby przygotować deser. Wyciągnęła z lodówki ciasto, które sama upiekła. Była zdziwiona, a za razem szczęśliwa, że wypiek jej wyszedł. Nigdy nie piekła, był to jej pierwszy raz, ale udany. Z zamrażarki wyciągnęła lody śmietankowe i czekoladowe oraz z szuflady łyżkę do ich nakładania. Rozstawiła na blacie talerzyki, na które położyła pokrojone ciasto, a następnie dodała dwie gałki lodów i polała sosem deserowym. Zlizała niewielkie krople sosu ze swojego palca, skoro jej posmakował to innym też. 
— Pomóc Ci to zanieść? Masz tego trochę — usłyszała za sobą głos.
     Była tak zajęta przygotowaniem tego wszystkiego, że nawet nie słyszała nadchodzących kroków. Odwróciła się i z delikatnym uśmiechem pokiwała głową.
— Naprawdę miło nas przyjęliście — powiedział. — Teraz mamy pewność, że Davina jest w dobrych rękach — jego kąciki ust powędrowały ku górze.
— Miałeś jakieś wątpliwości co do tego? — spojrzała na niego, a jej prawa brew się uniosła. — Jest członkiem naszej rodziny, to znaczy Salvatore'ów, ale traktuję ją jak swoją — powiedziała biorąc dwa talerzyki w dłonie, które wyciągnęła w jego stronę.
— Co? Nie, nie miałem żadnych wątpliwości, ale jestem o wiele spokojniejszy, kiedy widzę jak ją traktujecie — powiedział szybko i wziął od niej talerze. — Będzie jej z Wami o wiele lepiej, niż jakby była z nami. I przyznaję się do tego bez bicia! 
     Madeline ponownie się uśmiechnęła, było jej miło, że tak sądził. Dała mu znać gestem, aby już iść roznieść desery zanim lody się roztopią. 
     Wszyscy delektowali się deserem, usłyszała już chyba ze sto razy, jak świetnie wyszło jej ciasto. Czuła, że urosła o kilka centymetrów, a jej policzki nabrały rumieńców. W końcu wszyscy lubią komplementy i słowa uznania! Dzisiaj dostała ich, aż za wiele. 
— Mówisz o tych wszystkich wydarzeniach w Mystic Falls tak, jakbyś naprawdę był ich uczestnikiem — zwrócił się Sam do Stefana z zafascynowaniem w głosie. 
— Po prostu interesuję się historią — odpowiedział pośpiesznie. — W końcu nasza rodzina jest jedną z założycieli Mystic Falls, więc wypada mi znać jej historię — dodał. — A właśnie, co Was sprowadziło do naszego miasta? — spojrzał na niego badawczo.
     Madeline zmarszczyła brwi słysząc ich rozmowę. Miała ochotę przerwać ten temat i zmienić go na zupełnie odbiegający od miasteczka. Wydawało jej się, że wszystko zmierza w niepożądanym kierunku.
— Chcieliśmy osiedlić się w końcu gdzieś na stałe — odezwał się Dean. — Nie zapomnieliśmy także o tym, że kiedyś tu mieszkaliśmy, ale przyciągnęła nas tu też historia tego miasta. Kto by nie chciał mieszkać w tak ciekawym miejscu, prawda? — starszy Winchester uśmiechnął się lekko i upił łyk bourbona.
     Damon poruszył się niespokojnie w swoim ulubionym fotelu. Madeline chwyciła go za dłoń, dając mu w ten sposób znać, aby nie drążył tematu. Nie potrzebne były jej tu problemy. Jej cichutki głosik w głowie błagał o to, aby ta kolacja w końcu dobiegła końca. Nie musiała długo czekać. 
— Pora już na nas — powiedział Sammy wstając z sofy i patrząc w między czasie na zegarek, który miał na ręce. — Miło spędziliśmy z Wami ten wieczór, dziękujemy Wam za to i zapraszamy również do siebie w najbliższym czasie. Nie chcemy słyszeć odmowy.
— Na pewno wpadniemy — odezwała się Davina z uśmiechem. 
     Młodszemu Winchester'owi kąciki ust powędrowały ku górze, po chwili podszedł i przytulił Davinę tak, jakby miał już się z nią nigdy więcej nie zobaczyć. Trochę rozbawiło do Damon'a, ale starał się tego nie okazywać. Kiedy w końcu tamta dwójka się od siebie odsunęła, Dean podszedł do Madeline i jej narzeczonego. Delikatnie się uśmiechnął i wyciągnął dłoń w jego stronę. 
— Jeszcze raz dziękujemy za ten wieczór — zaczął. — No i oczywiście za to, że zajmiecie się Daviną, i to na pewno lepiej niż my byśmy to zrobili. Przydałoby się ją również posłać do szkoły.
     Salvatore uścisnął jego dłoń, przy czym wymusił miły uśmiech. Sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę, że Harvelle będzie tu lepiej. Życie z łowcami, to nie życie, do tego niemalże cały czas byłaby w drodze szukając czegoś co zagraża ludziom. Nie znał ją tak dobrze jak Winchester'owie, ale polubił ją na tyle, aby się nią zaopiekować najlepiej jak potrafi i dać jej dach nad głową. 
— Nie martw się o nic, Dean — odezwała się z uśmiechem Pierce. — Niedługo zapiszemy ją do miejscowego liceum — dodała, a on podszedł i szybko ją przytulił, jak równie prędko odsunął.
— Dziękujemy — powiedział Sam, a jego brat przytaknął głową. — Niezły pierścień, pamiątka rodzinna? 
     Zapytał młodszy Winchester, a Damon zmarszczył brwi, po czym spojrzał na swój sygnet. 
— Ach, tak — odpowiedział. — Przekazywany z pokolenia na pokolenie. I tak, imię moich przodków zaczynało się na literę D — dodał pośpiesznie widząc, że szatyn chciał jeszcze o to zapytać. 
     Łowcy ruszyli w stronę wyjścia, a reszta za nimi. Wymieniono jeszcze kilka uścisków dłońmi, a następnie opuścili pensjonat, na co reszta tylko odetchnęła.

Tego samego wieczoru, pensjonat Salvatore'ów

     Pensjonat oblegała błoga cisza, bez żadnych rozmów, śmiechu. Właśnie tego teraz potrzebowała Madeline. Stefan zdenerwowany wyruszył na spacer po lesie, uprzednio wdając się w ostrą kłótnię z Daviną dotyczącą jego jednego zachowania podczas kolacji. Bez interwencji Damon'a mogłoby się to nieprzyjemnie skończyć. Ta dwójka kłóciła się jak stare dobre małżeństwo, bądź rodzeństwo. Nie zachowywali się w tamtej chwili jak dorośli już ludzie, tylko jak dzieciaki, któremu jedno zabrało lizaka. Panna Harvelle równie wytrącona z równowagi, zamknęła się w swoim pokoju i do tej pory z niego nie wyszła. Życie z nimi pod jednym dachem nie będzie należało do najłatwiejszych, tym bardziej kiedy są do siebie wrogo nastawieni. Przynajmniej Davina miała spotęgowaną chęć mordu na Stefanie. 

     Madeline wyciągnęła z szafy luźną bluzkę i spodnie, w które od razu się ubrała. Następnie zeszła na dół, kierując się od razu do salonu, w którym Damon siedział na sofie popijając bourbona. Wywróciła oczyma, po czym zabrała się do sprzątania naczyń ze stołu po kolacji i od razu wynosiła je w wampirzym tempie do kuchni. Spojrzała na swojego narzeczonego, który przyglądał się jej z uśmiechem. 

— Zamiast tak wodzić za mną wzrokiem to podniósłbyś się i pomógł mi chociaż trochę posprzątać — powiedziała z nutką wyrzutu w głosie. — Jeszcze jedna szklanka bourbona i pójdziesz pijany spać, a ja zostanę tu z tym sama, bo reszta wolała się tak po prostu zmyć do lasu czy pokoju. 

— Kochanie, nie pijany tylko delikatnie wcięty — poprawił ją wstając z sofy. — Davina powinna tu latać ze ścierką, w końcu to jej goście tu byli, my tylko użyczyliśmy domu — uśmiechnął się zadziornie. 

     Madeline spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami, a jej usta ułożyły się w prostą kreskę. 

— W takim razie wołaj ją — odburknęła. — Naczyń do zmywania jest w cholerę, a jutro Stefan będzie jechał przez salon mopem, nie wymiga się od tego — wskazała na podłogę pełną piachu. — Kolację ugotuj, posprzątaj... Wszystkiego na mojej głowie nie będzie — spojrzała na niego. 

— Nie będę jej już budzić — powiedział wskazując palcem w górę. — Chyba nie dosłyszałaś, ale Davina od godziny już chrapie w poduszkę — zaśmiał się, a ona cicho westchnęła. — A zmywaniem się nie martw, właśnie idę to zrobić za nią — powiedział, po czym lekko musnął ustami jej skroń i odszedł.

     Delikatnie się uśmiechnęła. Cieszyła się, że przynajmniej on został i miał chęć jej pomóc, mimo że trochę to na nim wymusiła. Tak czy inaczej, innego wyboru by nie miał, pomyślała i cicho zachichotała pod nosem. Zebrała resztę brudnych talerzy i zaniosła je do kuchni, gdzie Damon stał już przy zlewie myjąc naczynia. Chwyciła za ścierkę, którą miał zarzuconą przez ramię i zaczęła wycierać mokre szklanki, a następnie wkładała je do szafek. Salvatore spojrzał na nią, a jego kąciki ust powędrowały ku górze. Humor jej się poprawił, więc odwzajemniła mu tym samym, gdyby nie to po prostu by go olała. 

— No dobra, wszystko czyste, posprzątane... — powiedział wycierając sobie dłonie o ścierkę i rozglądając się wokoło siebie. — To teraz pytanie. Szklaneczka bourbona czy idziemy spać? 

     Pierce spojrzała na niego z politowaniem, kręcąc przy tym głową na boki z niedowierzaniem. Ileż jeszcze ten wampir mógł w siebie wlewać tego alkoholu? 

— Jeśli chcesz to idź i pij, a ja idę spać — odpowiedziała. — Jutro też jest dzień, Damon.

     Wyminęła go, po czym rzuciła tylko ciche "dobranoc". Po paru minutach była już w swoim pokoju. Spojrzała na zegarek, na którym dobiegała godzina pierwsza w nocy. Davina już dawno smacznie spała, a Stefan'a jak nie było tak nie ma. Wzruszyła ramionami i wkroczyła do swojej łazienki. Odkręciła kurek z wodą i wlała niewielką ilość płynu do kąpieli. W międzyczasie rozebrała się i weszła do wanny zatapiając się po samą szyję w ciepłej wodzie i pianie o przyjemnym zapachu. 

Następnego dnia ,dom Winchester'ów

— I co o nich myślisz? Oprócz tego, że trochę sztywno było, ale nie ma co się dziwić, nie znamy się — zaczął Sam siadając obok brata na kanapie. 

     Dean przyjrzał się bratu, po czym wstał. Słychać było ciche westchnięcie dobiegające z jego ust. Oparł się o oparcie kanapy, przeniósł wzrok na Sam'a.

— Nie mam pojęcia, wydają się normalną rodziną, nie? I widać, że Davina jest tam szczęśliwa, ale jednak coś nie daje mi spokoju, Sam... — powiedział ochrypłym głosem. 

     Młodszy Winchester posłał mu pytające spojrzenie. Ten jednak nic nie opowiedział, sam nie wiedział co go tak w lekkim stopniu zadręcza. Dzięki wcześniejszych rozmowach z Castiel'em na temat rodziny Salvatore, nabrał podejrzeń. Jednak wczoraj, widząc na własne oczy jak traktują Davinę i samych siebie, i jak ona czuje się pomiędzy nimi, te podejrzenia zniknęły. Pozostała w nim tylko mała niechęć do Damon'a. 

— Jak dla mnie oni są podejrzani — odezwał się, po chwili milczenia Sam. — I nie mówię tu o Davinie, czy Madeline — przerwał widząc wzrok swojego brata. — Interesują mnie bracia Salvatore. Mają takie same pierścienie, na których jest ich pierwsza litera imienia, ale ta bajka w to, że każdy z ich przodków miał imię na literę "S" czy "D", to już mnie w ogóle nie przekonało. Do tego ta wiedza Stefan'a o historii Mystic Falls. Przeczytałem chyba wszystkie książki jakie tylko dorwałem na temat miasta i... — nie dokończył. 

— Chyba pominąłeś fakt, że pochodzą od rodziny założycieli, a z tego co wiemy, każda takowa rodzina posiada dzienniki, w których ich przodkowie wszystko opisywali. Możliwe, że stąd ta jego wiedza — wtrącił Dean, po czym nie patrząc na nic poszedł do swojego pokoju. 

— Czyli temat zamknięty — mruknął Sam pod nosem, po czym upił łyk piwa.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • 

Cześć, witajcie! Dzisiaj znowu trochę krótko... Zabijcie mnie, ukatrupcie, — bo moja wena znowu poszła w siną dal. Kolacja nie poszła po mojej myśli, jest denna... Pisałam ją ze trzy razy i za każdym razem była coraz gorsza. Niemalże siedziałam i ryczałam, że coś takieg w ogóle pojawi się na blogu, ale uwierzcie, że jestem tym rozdziałem zmęczona i chcę go mieć za sobą. Postaram się resztę poprowadzić już trochę lepiej! Dajcie coś na zwrócenie weny! ;_; W ogóle to jak Wam się podoba nowy wygląd bloga? Ja to jestem w siódmym niebie jak na niego patrzę! 

 W ogóle to wpadłam na mały pomysł. Może podrzucicie mi jakieś swoje małe koncepcje co do następnego rozdziału? Jak mi przypadną do gustu i da się coś z nich skleić to — zrobimy taki wspólny rozdział? :) Czekam na Wasze pomysły, jestem ciekawa co zaproponujecie!